Jewhen Stankowycz

KOMPOZYTORZY

Jest kompozytorem o temperamencie dramatycznym i epickim rozmachu. Nawet utwory kameralne pod jego piórem nabierają charakteru zgoła niekameralnego.

JEWHEN STANKOWYCZ (ur. 1942, Zakarpacie), w latach 1962-63 studiował kompozycję u Adama Sołtysa we Lwowskim Konserwatorium, następnie w latach 1965-70 w Kijowskim Konserwatorium Muzycznym najpierw u Borysa Latoszyńskiego, a po jego śmierci u Myrosława Skoryka. W 1977 roku otrzymał Państwową Nagrodę im. Tarasa Szewczenki za Symfonię Nr 3 Ja utwierdzam się. W latach 1990-92 był Przewodniczącym Związku Kompozytorów Ukrainy.

W 1996 roku przebywał w Szwajcarii na stypendium rządu szwajcarskiego, na zamówienie którego napisał szereg utworów. Jest profesorem Narodowej Akademii Muzycznej w Kijowie. Jego utwory były wykonywane w wielu krajach Europy, USA i Kanadzie. Stankowycz zaznaczył wyraźnie swą obecność w muzyce ukraińskiej już w pierwszych latach samodzielnej pracy. Jest kompozytorem o temperamencie dramatycznym i epickim rozmachu. Nawet utwory kameralne pod jego piórem nabierają charakteru zgoła niekameralnego, jak na przykład III Symfonia kameralna na flet i orkiestrę smyczkową (Międzynarodowa Trybuna Kompozytorów UNESCO zaliczyła ją do 10 najwybitniejszych utworów 1985 roku). W swoim czasie  Stankowycz ulegał awangardowym tendencjom; pisał utwory nawiązujące do „igrania” z cudzym stylem (Sinfonietta), kompozycje quasi -barokowe (Sinfonia Larga), czy „romantyczne” (Symfonia Nr 4 Lirica). Z równym powodzeniem wypowiada się w dowolnym gatunku czy formie, także w muzyce dla teatru dramatycznego  i filmu. Lecz najchętniej kompozytor skłania się ku dramaturgii o problemowo-filozoficznej treści. Stąd w jego twórczości przeważają monumentalne formy symfoniczne czy teatralne (m.in. 10 symfonii). Spośród tych ostatnich wyróżniają się szczególnie: wspominana już Symfonia Nr 3 (1976) do tekstu poetyckiego Pawła Tyczyny na głos solowy, chór i orkiestrę, Symfonia pastorali (1979), folk-opera Kwiat paproci (1979), balet Olga (1982), potężne Dictum (1987) w 11 częściach na orkiestrę kameralną, oraz szereg utworów poświęconych tragedii Czarnobyla – Czarna elegia (1991), Poemat boleści (1993); symfoniczna Panachyda poświęcona pamięci ofiar Wielkiego Głodu w 1933 roku.

Przeczytaj też o:
ul. Gąbińska 9 / 64
01-703 Warszawa
Scroll to Top