Postawcie sobie Państwo zadanie umieszczenia jednego ukraińskiego utworu raz w miesiącu. Nadajcie takiemu cyklowi nazwę – „Poznajemy Ukrainę”. Namawiajcie Waszych dyrygentów i solistów, aby się nauczyli tego repertuaru i przedstawili z Waszymi orkiestrami Waszej publiczności. Umieśćcie w Waszej przestrzeni medialnej hasło – „Poznajemy Ukrainę”.
17 lipca 1998 roku Roman Rewakowicz i Ewa Samborska ustanowili w Warszawie aktem notarialnym fundację pod nazwą „Pro Musica Viva”, co w intencji fundatorów ma oznaczać – „aby muzyka żyła”. Historia powstania fundacji związana jest z produkcją płyty CD z muzyką Jurija Łaniuka.
Wiele instytucji muzycznych Zachodu przypomniało sobie o muzyce ukraińskiej dopiero po rozpoczęciu rosyjskiej inwazji na naszego wschodniego sąsiada. Tymczasem warto odnotować, że działająca w Warszawie Fundacja „Pro Musica Viva”, promująca twórczość ukraińską, obchodzi w tym roku 25-lecie swojej działalności.
W 2023 roku Fundacja Pro Musica Viva obchodzi Jubileusz 25-lecia istnienia. Zapraszamy do zapoznania się z artykłem na temat Jubileuszu.
To kolejne Dni Muzyki Ukraińskiej przy akompaniamencie rosyjskich rakiet, ale do lutego 2022 roku byliśmy na nie głusi. Tegoroczne koncerty odbywały się w atmosferze szczególnego święta – radości z celebracji ukraińskiej muzyki, nadziei, rozgoryczenia i melancholii. Niemal wszyscy kompozytorzy, których utworów słuchaliśmy – poza Wałentynem Sylwestrowem i Jurijem Łaniukiem – byli w Warszawie.
O „ukrainizacji” Czajkowskiego, konieczności bojkotowanie rosyjskiej kultury w czasie agresji Rosji na Ukrainę, o ukraińskiej kulturze, jej oddziaływaniu i recepcji w ciągu ostatnich 30 lat niepodległości Ukrainy – wywiad w języku ukraińskim.
Polakom pokazuje muzykę ukraińską, Ukraińcom polską. Rozmowa z organizatorem życia muzycznego i dyrygentem – o traumach, muzyce i nadziei.
Roman Rewakowicz w ostatnich miesiącach 2021 roku dyrygował ukraińskimi orkiestrami, prezentując program „Muzyka polska w Ukrainie”. Grano m.in. utwory Henryka Mikołaja Góreckiego, Stanisława Moniuszki i Wojciecha Kilara.
Przeglądając programy polskich filharmonii i teatrów, praktycznie nie znajdziemy ukraińskiego repertuaru. Pojedyncze adaptacje utworów ukraińskich prozaików (Zabużko, Andruchowycz) są wyjątkami potwierdzającymi tę regułę. Nieliczne wizyty artystów z Ukrainy nie zastąpią ukraińskich utworów granych i wystawianych przez nasze instytucje kultury.
„Koncert „Witold Lutosławski” jest częścią wielkiego projektu dyrygenta Romana Rewakowicza, który jest apologetą i niestrudzonym popularyzatorem wybitnego polskiego mistrza. Ten bezprecedensowy projekt polega na realizacji w ciągu całego 2013 roku jedenastu symfonicznych wieczorów w największych miastach Ukrainy (Lwów, Odessa, Czernihów, Kijów, Donieck, Dniepropietrowsk, Użhorod, Czerniowce, Chmielnicki, Charków i ponownie Lwów) z udziałem ukraińskich orkiestr filharmonicznych i polskiego dyrygenta.
Wczoraj, 29 marca 2020 roku, odszedł do wieczności Krzysztof Penderecki – jeden z najważniejszych i najbardziej znanych muzycznych twórców XX i XXI wieku. Po śmierci Witolda Lutosławskiego w 1994 roku, Henryka Mikołaja Góreckiego w 2010 roku, Wojciecha Kilara w 2013 roku i w tych dniach Krzysztofa Pendereckiego zamyka się w Polsce epoka muzycznych tytanów, którzy swoją twórczością wzbogacili światowe muzyczne dziedzictwo i rozsławili polską kulturę muzyczną na cały świat.
